Als 65+ inwoner van dit “mooie land van Rutte” heb ik toch een heel ander beeld van oorzaken en gevolgen.
Vrij consequent probeert de politiek ons aan te praten, dat een van de duurste oorzaken van de stijgende zorgkosten de vergrijzing is. Nou ben ik er van overtuigd dat een groot deel de huidige politici – na invoering van de Mammoetwet” niet zo erg goed meer kan rekenen, immers, om het maar op mij persoonlijk te betrekken – op alle terreinen had men al kunnen weten dat het getal 1946 (om er zo maar eentje uit te pakken uit de reeks) plus het getal 65 een nieuw getal oplevert dat 2011 heet.
Van die 65 jaar heb ik vanaf mijn 14e gewerkt, immers, geld voor een hogere opleiding dan de toen nog alom bekende “Ulo” was er simpelweg niet. Niettemin heb ik toch het HBO niveau bereikt, door meestal op eigen kosten zoveel uren in de avond na het werk te studeren (ja, ik was ook al getrouwd toen ik nog volop bezig was). De school duurde vaak tot half elf ’s avonds, dan nog naar huis, kopje koffie, en dan huiswerk maken, immers, 2 dagen later was er weer zo’n les.
Iedereen zou behoren te weten, dat de in 1957 ingevoerde Algemene Ouderdomswet onze jongeren van “toen” dus ook mee betaalden aan het pensioen van hun ouders en soms zelfs grootouders, niet omdat we dat als last zagen, maar uit overtuiging dat het voor onze oudsten mooi genoeg was geweest. Zij hadden hun rust meer dan verdiend.
Wij, jongeren van toen, bouwden mee aan de wederopstanding van Nederland na die verschrikkelijke oorlog.Voortvarend werden de levensomstandigheden van eenieder stukje bij beetje beter, het wasbord werd vervangen door een wasmachine, stoffer en blik maakten plaats voor de stofzuiger, we werden mondiger door kranten en radio en televisie in elke huiskamer, maar hadden nog steeds ontzag voor oom agent in de wijk, die toen nog alles zag, omdat hij fietste of liep.
Ook vrouwen kregen meer rechten, gelukkig, ze mochten “zelfs” een baan hebben, ook nadat ze getrouwd waren. Aanvankelijk van een lager kaliber, geleidelijk aan steeds op een hoger plan. Hiermee kwam ook een kentering, immers, meer dan 1 inkomen hield ook in, dat het krijgen van meer dan 2,3 kinderen kinderen gemiddeld niet meer aan de orde was. Waren het vroeger de kinderen, die het “pensioen” voor de ouders waren, nu moeten we opvang verzorgen voor die kinderen, die overdag niet meer thuis kunnen zijn. Weer betaalt mijn generatie mee aan deze opvang, zo goed als we ook meebetalen aan de kindertoeslag, hun sport, hun AdHd en waaraan eigenlijk niet? Als ze ouder worden betalen wij ook mee aan hun middelbare, VWO of wetenschappelijke studie en laat ik eerlijk zijn, dat moet ook. De 2e, 3e en 4e vakantie in een jaar zijn een feit geworden, pa en moe rijden elk in een eigen auto, de caravan wordt met het jaar groter, hun schulden ook, maar een kniesoor die daar hen op afrekent.
Evenzo goed weten economen nu uit te leggen, dat de rekenrente op de gespaarde pensioenen, door die verfoeilijke crisis, zo laag moet zijn, omdat de huidige en aankomende generatie over 40 tot 60 jaar misschien geen pensioen meer heeft? Gaat de crisis echt zo lang duren? Natuurlijk niet, cycli van 7 jaar zijn een bekende wisselwerking, wellicht groeien in 2018 de bomen weer tot in de hemel? Dan heeft de politiek wel bereikt, dat door de zorg die ons ouderen onthouden gaat worden, wij er geen deel meer van zullen uitmaken, althans, een groot gedeelte daarvan. Bijna openlijk wordt alvast voor ons uitgerekend hoe we als ouderen eindelijk gedecimeerd kunnen worden; toegegeven, dat mag dus geen verplichte euthanasie worden genoemd, maar een beter woord kan ik er nauwelijks voor bedenken.
Hoe moeilijk is het om te bedenken, als een agrariër niet zorgt voor aanwas van biggen en kalveren, zijn veestapel uitdunt tot het niveau van ouwe koeien? En dat is toch niet de schuld van die ouwe koeien!! Een oud fenomeen lijkt niet oplosbaar, de schuldigen worden beloond, de berichtgever gestraft. Het is een raar spel waar de knikkers allemaal naar toe kunnen rollen.
mijnideeover 