Vandaag een bericht in de krant van een 94 jarige man die van zijn woningbouwvereniging de flat uit moest, want deze zou tegen de vlakte gaan. Hij woonde daar al vele jaren, met plezier en had ook nog eens een geweldig uitzicht.
De flat staat inmiddels al geruime tijd leeg en de woningbouwvereniging besluit, zoals dat heet, om haar moverende redenen, dat er nog wel een poosje anti kraak gewoond kan worden.
Zijn dochter leest deze mededeling en besluit haar vader aan te melden voor anti kraakbewoning.
Het gaat dus vandaag over de woningbouwvereniging van toen en die van nu.
Vroeger (ja hoor, daar is tie weer) waren er van een woningbouwvereniging bestuursleden (maximale vergoeding 20 gulden telefoonkosten per maand) die met hart en ziel waren toegewijd voor een goede huisvesting. Zij kenden alle bewoners, alle bewoners kenden hen. Als iemand de huur – even – niet kon betalen ging een bestuurslid langs om even te praten, want “wat zal er aan de hand zijn”.
Klachten werden ’s avonds na het warme eten langs gelopen door een bouwkundige, die daarvoor in een heel jaar 2000 gulden kreeg, er was een allround bouwvakker in dienst, die zowel raad wist met een lekkende kraan, tocht onder de ramen door en een niet functionerend toilet.
Als het een “goed jaar was geweest” kon huurverhoging wel een jaartje worden uitgesteld, omdat er “nog genoeg in de pot was”.
De boekhouding werd gedaan in een tabellarisch kasboek, bij de ledenvergadering mocht iedereen die lid was er in grasduinen ter controle.
Bij een leegkomende woning zat het bestuur een avondje bij elkaar om te bekijken wie er het beste voor in aanmerking kwam. Natuurlijk was er best wel eens sprake van vriendjespolitiek, wie uit een bepaalde kerkelijke hoek kwam was uiteraard verzekerd van een plek in de hemel en een goede woning.
De vrouw van de voorzitter was overigens automatisch heersend keukenprinses en schreef tussendoor ook nog de notulen.
Hoeveel efficiënter en vooral groter is het geworden, de voorzitter heet nu CEO, die zijn eigen personeel niet eens kent. en soms virtueel bestuurt vanuit Aruba met een Skype Verbinding.
Nee, ik ga niet zeggen dat het toen allemaal beter was, wel anders. Neem nou de buren,, die ken je toch wel van hun Facebook? Daarmaals hing je ’s avonds voor een praatje over het tuinhekje. Armoedige bende hoor. Ze hadden niet eens televisie. De buurman had over zijn knie een lap, daar was een gat gevallen. Nu kan je ze nieuw kopen, inclusief gat.
Doe mij maar de participatiesamenleving van nu, zo lekker simpel!
mijnideeover 